Thursday, July 18, 2019

පත්තරේ...




           මේ කියන්න යන්නෙ ටිකක් විතර පරණ කතාවක්. ටිකක් විතර දිගයි හැබැයි. මේ කතාව ලියන්න හේතු පාදක වෙච්චි කාරණාව මහප්‍රාණ අහම්බයක්. මේකෙ ඉන්න චරිත ඒ කාලෙ වහරේ තිබ්බ රියල් අන්වර්ථ නාම වලින්ම හඳුන්වන්නම්. සමහරවිට අදින් පටන් ගන්න කතාව ඉදිරියට ඇදෙන්නත් පුළුවන් මේ වගෙ තව තව සිද්ධි එක්ක. එතකොට මේකෙ ඉන්න චරිත නැවතත් ඕගොල්ලන්ට හම්බවෙයි.( මේක දැම්මට පස්සෙ මරණ තර්ජන කීයක් එයිද දන්නෙ නෑ ෂුදේව!)

එදා සඳුද දවසක්, මම ඔෆිස් එකේ ඉඳන් කාමරේට ඇවිල්ලා නා කියා ගෙන ෂෝටකුත් ගහගෙන පුටුවක් උඩ වාඩිවෙලා මිස් වෙච්චි ඉරිද පත්තර ටික අරන් කියවන්න කියල සෙට් උණා විතරයි ෆෝන් එක බෑඟිරි දෙන්න ගත්ත මේසෙ උඩ. මම දැන් හතර පාරක් මේ පත්තරේ දිගාරින්න ට්‍රයි කරනවා, පළවෙනි පාර කරන්ට් එක ගියා,විනාඩි දහයකින් විතර ආව හැබැයි. දෙවෙනි පාර පත්තරේ දිගාරින්න හදනකොටම රබර් ඇටයක් විතර බටු මීයෙක් කකුල උඩින් දිව්ව. ඌත් එක්ක විනාඩි දහයක් පහලොවක් ඔට්ටු වෙලා කාමරෙන් එළියට දාගත්ත යන්තං. තුන්වෙනි පාර පත්තරේ දිගාරින්න හදත්දි අල්ලපු කාමරේ එකා ඇවිල්ල දොරට තඩිබාලා මදුරු කොයිල් එකක් ඉල්ලගෙන ඒ වෙනුවෙන් අපේ හත් මුතු පරම්පරාවට සහ ඉදිරියට උපදින්න ඉන්න පරම්පරා හතකට විතරම පින් දීල දොහොත් මුදුන් තියල අර කොයිල් එක ඉල්ලගෙන ගියා.මේ දවස් ටිකේ ඒ තරමට මදුරුවො. ඔන්න ඔහොම ඉතිං මිනිහවත් පිටත් කරල ආයෙම පුටුවේ වාඩි උණා විතරයි. මෙන්න මේ මගුල වදිනවා. ඒකෙ සද්දෙ මදිවට මේසෙ උඩ ග්‍රීස් ඩ්‍රීස් ගාල එහෙ මෙහෙ දුවනවත් එක්ක. ඒකට තවත් මල පයිනව ඉතිං. ( සාමාන්‍යයෙන් අපේ ෆෝන් එකේ රින්ග් ටෝන් එක ඇහෙනකොට ස්ට්‍රෙස් එක එහෙමත් නැත්තන් මානසික ආතතිය වැඩිවෙනව කියල මං අහල තියෙනව. ඒක නිසා මාසෙකට දෙකකට සැරයක් ෆෝන් එකේ රින්ග් ටෝන් එක මාරු කරන්න පුළුවන් නම් හොඳයි.) වැල් වටාරං ඇති, ආයෙම මාතෘකාවට එමු.
ඔන්න ඉතිං මං විරවගෙන, කලින් තුන් පාරක්ම කොමා වලින් අල්ලගෙන හිටපු,පත්තරේ කියවන්න තිබ්බ ආසාවට තඩි නැවතීමේ තිතකින් ගහල ඒක මරලාම දාල, පත්තරේ පුටුව උඩට දමලගහල ෆෝන් එක අතට අරං බැලුව මොකාද මේ කියල. කෝල් එක මොකාගෙන්ද කියල දැක්ක ගමං ජින්ජර් බිස්කට් කෑව වගෙ මූඩ් එක ෆික්ස් උනා.

අම්මටසිරි!

කෝල් එක අඹයගෙන්. අඹය කියන්නෙ ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඉඳන් මගෙ අතිජාත මිත්‍රයෙක්. කොටින්ම කියනවානං අපේ සෙට් එකේ මහමොළකරු කිව්වත් වඩා නිවැරදියි. මොකද ඒ කාලෙ අපි ගහපු ගේම් ගොඩක් මූ තමා ප්ලෑන් කරෙ. සෑහෙන කාලෙකින්, මං හිතන්නෙ අවුරුද්දකින් විතර අඹයා එක්ක පොල් කඩන්න බැරිවෙච්චි නිසා ඉතිං පැය බාගයකට වඩා ආගිය තොරතුරු කතා කර කර හිටියා. ඔහොම ඉතිං කතා කරල ඉවරවෙලා මූ මගෙන් ඇහුව මොකද කරන්නෙ කියල. මම ඉතිං උට කිව්ව පත්තරේ බලන්න හතර පාරක් අතට අරං ආයෙ අකුලෝපු සිද්ධිය. එතකොට මූ අහපි,

“අඩෝ උඹට මතකද ඉස්සර පත්තර බලපු හැටි” කියල

ඔන්න ඉතිං ආයෙම හිත අතීතෙට දිව්වෙ ආලෝකයට වත් හිතාගන්න බැරි තරමෙ වේගෙකින්. ඒව මතක් වෙනකොට ඒ කාලෙ වෙච්චි රස සිද්ධි එකින් එක ලියන්න පුලුවන් නම් හොඳයි කියන අදහස අඹය මගෙ ඔලු කට්ට ඇතුළට එබුවෙ.
ඒත් ඉතිං ඉස්සර වගෙ නෙවෙයි, දැන් ලියන්න කම්මැලියි අප්පා. මගෙ හිත කුම්භකර්ණයා වගෙ නිදි තාම.
“මතකත් නෑ බං ඒ කාලෙ එව්ව හරියට”

 මමත් ඉතිං ටිකක් අදිමදි කරා.

 “චතුවා උඹ ලියපන්, මම මතක් කරල දෙන්නං. අනිවා උඹ මේක කරන්නම ඕන පුතේ”

 ඔන්න ඉතිං අඹයා මගෙ කුම්භකර්ණ හිතට මාස 6ක් තිස්සෙ ගිලින්න තඩි කෑම කරත්තයක් දෙන්න පොරොන්දු උණා. ඉතින් ඔය පොරොන්දුව නිසා ආයෙම ලියන්න ඕන කියල පොඩි ආසාවක් නලියන්න ගත්ත. ඒ අනුව ඉතිං පරණ සිද්ධියක් මතක කරල දීලම අඹයා ෆෝන් එක තිබ්බ.
මං ඉතිං පහුවදාම ලියන්න කියල පටන් ගත්තා, කොහොමින් කොහොම හරි ඒ සතියෙ ආයෙ ලියන්න හිත යොමු කරගන්න හම්බ උණේ නෑ අවුරුදු දවස් නිසා වෙන වෙන වැඩ සෙට් උණා. ඒ අල්ලෙ පනල්ලෙ පාස්කු දවසෙ මුලු ලෝකෙම සලිත කරවන කුරිරු සිදුවීම් මාලාවක් වෙලා මුලු රටම මෙච්චර දවස් දුවපු සිස්ටම් එක පොඩ්ඩක් අවුල් වෙලා ගියා. ඒ සිද්ධි දාමය නොනැවතී එක එක මුහුණුවරින් මතුවෙත්දි රාජකාරි වැඩත් ඉහට උඩින් එන්න උණා. එදා ඉඳන් මාසයක් ගතවෙච්චි තැන ආයෙම මතක් උණේ. “හුටා යකෝ මම ලිය ලියා නේද හිටියෙ කියල.

ඔන්න ඉතිං ආයෙම ගැහුව අඹයට කෝල් එකක්, මෙමරිය පොඩ්ඩක් දූවිලි පිහලා, මකුළු දැල් හෙම කඩලා බ්‍රාසො ටිකක් දාල ඔප දාල ගන්න කියල හිතාගෙන. ඒ කෝල් එකේ ප්‍රතිඵලයක් හැටියට මම මෙච්චර දවස් ලියපු ටික එහෙම්මම තියෙද්දි අලුතෙන්ම, අමුතුවෙන්ම ආයෙ ලියන්න කියල හිතාගෙන ආයෙම වැඩේට බැස්ස.
ඔන්න ඕක තමා ඉතිං මේ කතා මාලාව ලියන්න නිමිත්ත උණේ. සමාවෙන්න මෙච්චරවෙලා වටිනා කාලය කෑවට වල් පල් කියෝලා.

නවය වසර කියන්නෙ ඉතිං පාසල් කාලයෙ අමතකම නොවන කාලයක්. මොකද කියනව නං 8 වසර, 9 වසර කියන්නෙ මූණත්තහඩුවෙ කලු පාට ලා හීංදෑරි රැවුල් ගස් මතුවේගෙන එන, ගිලිලා තිබ්බ උගුරු ඇටේ ඉස්සරහට එන, කටහඬේ බේස් වැඩිවේගෙන එන, නැට්ටට කිරි එන කාලෙනෙ. ඔය කාලෙට ඉතිං කොල්ලන්ට මේ ලිංගිකත්වය එහෙමත් නැත්තන් සෙක්ස් කියන, අපේ සමාජයෙ එළිපිට තහනම් මාතෘකාව ගැන එන කුතුහලේ ආයෙ අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නැහැනෙ. අර සෞඛ්‍ය පොතේ තියෙන ප්‍රජනනය පාඩම එහෙම උගන්නනකං ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියා තාම මතකයි.(ඒ කාලෙ අපි හෙන පව් නේහ්!)

 මේ සිද්ධි උණේ 2002 - 2005 අතර කාලෙ. ඒ කාලෙ ඉතිං අද වගෙ ඉන්ටර්නෙට් නෑ හැම තැනම. එහෙමත් ගෙදරක තමා ඉන්ටර් නෙට් තිබ්බෙ. ඒකත් අද වගෙ නැහැනෙ. ගූගල් සර් එන්ජින් එකම ලෝඩ් වෙන්න විනාඩි පහක් විතර යනවා. ඒ තරම් අධිවේගීයි. ඇරත් වීසීඩී ප්ලේයර් එකක් දකින්නෙත් කලාතුරකින්. ඩීවීඩී ප්ලේයර් තිබ්බද වත් මතකයක් නෑ. ඒ කාලෙ ඉතිං පත්තර තමයි සීන් එකේ තිබ්බෙ. පත්තර ලෑලි වල අස්සෙ හංගගෙන තමයි ඕව විකුණුවෙ ඒ කාලෙ. අද කාලෙ නම් මම හිතන්නෙ ඉන්ටර්නෙට් එක නිසා ඒ පත්තර කලාව අභාවයට ගිහිල්ල. මොනව කරන්නද ඉතිං, ලෝකෙත් එක්ක ඒ දේවලුත් ඉස්සරහට යන්නෙපැයි. මට මතකයි “මධුර”, “විවාහය” වගෙ එක එක නම් වලින් පත්තර තිබ්බ. ඒ කාලෙ ඉතින් පෝනොග්‍රැෆි තමයි ඕවා

 කවුරුහරි එකෙක් පත්තරයක් ගෙනාවාම මුළු පන්තිය වටේම යනවා ඉතිං. අතින් අතට ගිහිල්ලා අන්තිමට පිටු දියවීමෙන් තමයි මේ පත්තර මියයන්නෙ. පත්තරේ ගන්නවට වඩා ගේමක් දෙන්න වෙනව මේක බලන්න. මොකද ඉතිං ගෙදර ගිහින් බලන්න කියලයැ. පන්තියේ ෆ්‍රී පීරියඩ් එකක් ආවාම තමයි ටිකක් හරි චාන්ස් එකක් එන්නෙ. ඒත් අපේ කරුමෙටම අපෙ පන්තිය තිබ්බෙ නවය වසරෙ අනිත් පන්ති තිබ්බ තට්ටු තුනේ බිල්ඩිමේ නෙවෙයි. හත වසරෙ බිල්ඩිමේ එක කෙළවරක. ඕලෙවල් පැත්තෙ ඉඳන් 7,8,9 පන්තිවලට වගේම බාලාංසෙට යන පාර තිබ්බෙත් මේ අපේ පන්තිය අයිනෙන්. ඉතින් ෆ්‍රී පීරියඩ් එකක උණත් සිස්ස නායකයො එහෙමත් නැත්තං අපේ වචනෙන් කියනව නං පපට් ලා නිතර මේ පන්තියට පැන්න. ඔහොම කල් යල් බලලා ෆ්‍රී පීරියඩ් එකක් හම්බුනත් ඒකෙත් අපේ උන්ගෙ පොරේ පත්තරයක් බලන්න. එකාට එක ගානෙ පත්තරත් නෑනෙ ඉතිං.

අපේ පන්තියෙ පත්තර මල්ලි වගෙ හිටියෙ ඉතිං චූනා තමයි. චූනා හිටියෙ හොස්ටල් එකේ. කොහෙන් හරි එළියට පැනලා ගිහිල්ලා අලුත් පත්තර උස්සන් එන්නෙ මූ. හැබැයි ඉතිං නිකම් බෙදාහරින්නෙ නෑ. රෙන්ට් එකට තමයි දෙන්නෙ. දවසට විස්සෙ කුළියට තමයි ඉතිං චූනා පත්තර දුන්නෙ ඒ කාලෙ. චූනා ඇරුණාම පත්තරේ ගෙනාපු තව එවුන් හිටියත් ඒ කවුරුවත් චූනා තරම් ගෙනාවෙ නෑ. ඔන්න ඉතිං අපි සෙට් එකේ හතර දෙනෙක්, ඒ කියන්නෙ මම, අඹයා, මෝලා සහ ගලයා කියන හතර දෙනා රුපියල් පහ ගානෙ දාල පත්තරේ ගත්ත චූනාගෙන්. ඒකෙ නම නම් දැන් මතක නෑ. බාගදා මම අර උඩ ඡේදයක කියාපු නම් වලින් එකක් වෙන්නැති.


ගලය ගාව තිබ්බෙ බෙරයක් වගෙ, ADIDAS කියල සුදු පාට අකුරෙන් ගහපු නිල්පාට දිගටි බෑග් එකක්. ඕකෙ තමයි පත්තරේ හැංගුවෙ. ඔන්න ඉතිං එදාට පහුවදා ඉස්කෝලෙ තෑගි බෙදාදීමේ උත්සවේට ජනාදිපතිතුමා එනවැයි කියල ඉස්කෝලෙ චැක් කරන්න පැය දෙකක් කලින් වැහැව්වා. අපිටත් ඉතිං රජ මගුල්. අපේ පන්තියේ සහ නවය වසරෙ අනිත් පන්ති වල ඉඳගෙන පත්තරේ බලන්නත් බෑ. ආපු චාන්ස් එක අතෑරගන්නත් බෑ. මොකද කරන්නෙ ඉතිං කවදත් වගේ අඹයාගෙ මීටරේ වැඩ කරන්න ගත්ත. කොළපාට බලුප් එකක් නිවි නිවි පත්තු වෙනව වගේ දැක්ක අඹයගෙ ඔලුගෙඩිය උඩ.

“ඒයි, යමල්ලා අට වසරෙ බිල්ඩිමට. මේ වෙලාවට මෙලෝ මල යකෙක් එන්නෙ නෑ ඔය පැත්තෙ”


අඹය බ්‍රිලියන්ට් අයිඩියාවක් දැම්ම. අපි තුන්දෙනාත් ඒකමතිකව අඹයගෙ තීරණේට එකඟ වෙලා හතර දෙනාම සූරයෝ කියල අට වසරෙ බිල්ඩිම පැත්තට ගෑටුව. ගලය අර පත්තරේ හංගපු “බෙර” බෑග් එක කරඬුවක් පරෙස්සම් කරන්නා වගෙ දෝතින් අරන් ආ හැටි මතක් වෙනකොට තාමත් හිනා. “දැන් හතර දෙනාම එකපාර බලන්න බෑනෙ. දෙන්නෙක් මුර කරපල්ලා දෙන්නෙක් බලපල්ලා.” ඒ අයිඩියාව මෝලා ගෙන්. ඇයි ඉතිං කොච්චර ෂුවර් උණත් මොකෙක් හරි කුණාචාරයෙක් කඩා පාත් උණොත් එහෙම ඉවරයිනෙ. කොහොමද පත්තර එක්ක මිස් කෙනෙක්ට හරි සර් කෙනෙක්ට හරි පපට් කෙනෙක්ට හරි මාට්ටු උණානම්? පහුවදා ගෙදරින් ගෙන්නලා වහක් කන්න වෙනවනෙ. ඒ වගෙද ලැජ්ජාව.(පත්තර බැලුවට නෙවෙයි, මාට්ටු කරගන්නැතුව බලන්න බෑ කියල) ඔන්න ඉතින් දෙන්නෙක් අටේ බිල්ඩිම ළඟ දෙපැත්තෙ මුර කරනවා, තව දෙන්නෙක් පන්ති කාමරේක ඉඳන් පත්තරේ කෑලි දෙකකට බෙදාගෙන කියෝනව. ඔහොම ඉන්නකොට ඉතිං වෙලාව යනව දැණුනෙත් නෑ. ටිකක් වෙලා යද්දි මෙන්න යකෝ මාසෙ පොළිය එකතු කරන්න එන බඩතඩි පොලී මුදලාලි වගෙ චූනා කෑ ගහගෙන එනවා අටේ බිල්ඩිම ළඟට.

“අඩෝ වෙලාව ඉවරයි පත්තරේ දියන්”

ගලයා ඒ වෙනකොට අන්තිම හරිය කියෝ කියෝ හිටියෙ.

“චූන පොඩ්ඩක් හිටහන් බං මේ තව පිටු දෙකයි තියෙන්නෙ”

“අඩේ බං ඌරා ඉල්ලලා තියෙන්නෙ බං පත්තරේ. ඌ මට දවස් පහ හයක ඉඳන් කියන්නෙ මේක”
(ඌරා කියන්නෙත් අපේ පන්තියේම එකෙක්.)

 “ඌරෙක්ට වඩා මනුස්සයෙක් වටින්නෙ නැද්ද බං චූනා, පොඩ්ඩක් හිටිංකො”
  ගලයත් ගේම අතාරින්නෙම නෑ දැන්.

කොහොමින් කොහොම හරි චූනාට නොවඳිනා වැඳුම් වැඳලා වැඩිපුර පැය බාගයක් ඉල්ලගෙන ඔක්කොම කතා ටික සම්පූර්ණයෙන්ම කියවලා තමයි ගලයා පත්තරේ දුන්නෙ.(ඌ විතරක් නෙවෙයි මේ අපිත් සේරම කියෙව්ව හරිය!)
ඔන්න පහුවදා ගලයා අරං ආව පත්තරයක්. ඒක එච්චර ලොකු එකක් නෙවෙයි. මේක ටැබ්ලොයිඩ් සයිස් එකේ එකක්. ඒ මදිවට පිටු කීපයයි තිබුණේ. ඉතිං ගලයා වැඩි පරෙස්සමට කියල මුගෙ අර “බෙර” බෑග් එක අස්සෙ දෝනාවක් වගෙ එකක් හාරලා හංගනවා මම දැක්කා. කොහොමින් කොහොම හරි එදා සෞඛ්‍ය පීරියඩ් එකකුත් තිබ්බ. ගලයගෙ තමයි පන්තියෙන්ම වැඩියෙම්ම ලස්සන අකුරු තිබ්බෙ. මම දැකල නෑ කෙල්ලෙක් වත් ඒ වගෙ ලස්සනට ලියනව. අනිත් වැඩ සේරම පජාති උණාට හරි ලස්සනට බෝල කරලා හැඩ කරලා ගලයා ලියනකොට බලන් ඉන්න ආසයි. ඔන්න ඉතිං සෞඛ්‍ය මිස් ඇවිල්ලා පොත් ගන්න කිව්ව.
  
“ළමයි මට නෝට් පොතක් දෙන්න කාගෙහරි පැහැදිලි අකුරු තියෙන එක්කෙනෙක්ගෙ”

 කියල මිස් කිව්ව.
 
ඒ වගෙ අවස්ථාවක යාලුවෙක්ව පාවලා දෙන එක තරම් ආතල් එකක් තවත් නෑ ඉතිං.

“මිස් මෙන්න මෙයාගෙ තමයි ලස්සනම අත් අකුරු තියෙන්නෙ"
😈😈😈

පිටිපස්සෙ පේළියෙ ඉඳන් ගැටයා බෙරිහන් දුන්නා.(ගැටයා තමයි අපේ සෙට් එකේ වලි මාමා) පිටිපස්ස හැරිච්චි ගලයා, ගැටයා දිහා බලාගෙන අභිනයෙන් හෙළුවෙන් වනනවා පේනවා දැන්. ෂුවර් එකටම ඒ වෙලාවෙ නම් අපෙ ගැටයගෙ ආදරණීය මෑණියෝ කිඹුහුම් හොණ්ඩර දෙකක් වත් යවන්න ඇති අනිවාර්‍යෙන්.
  
මුගෙ ළඟට ආපු සෞඛ්‍ය මිස් පොත අරන් දැන් නෝට් එක කියෝන ගමන් පන්තියෙ ඉස්සරහට ගියා. මිස් පොත කියෝනවා, ගලයා හතර අතර හැරි හැරි සතර වරම් දෙයියො වඳිනවා. උගෙ අල්ලපු පුටුවෙ හිටි ගුල්ලාත් කටේ කෙළ හිඳිලා ඇස් දෙක ටීක් වෙලා අන්දකයිප්පු කෑව වගෙ බලාගෙන ඉන්නව. මුන් දෙන්න දිහා අපේ පේළි වල හිටි අනිත් එවුන් තක්බීර් වෙලා බලන් ඉන්නව. ඇයි අපිට දැන් හෙන ප්‍රශ්නයක් මුන් දෙන්න මේ එකපාරටම මොකද කියලා. ගලයාගෙ මූණ රතු වෙලා, තුම් මුනින් දාඩිය දාගෙන දැන් මූ දේව වන්දනාව කරනවා. බැරිම තැන ඩෙස් එකටත් වඳිනවා.

 කොහොම හරි නෝට් එක කියෝලා මිස් පොත නැවත ගලයගෙ අතට දෙනකොට ගලය “අම්මෝ” කියල සුසුමක් හෙළනව මට ලාවට ඇහුණ. පීරියඩ් එක ඉවරවෙලා මිස් ගියාට පස්සෙ එතන්ට අපි සෙට් එක වට උණා මොකද මේ කියල බලාගන්න ගැටයා අහනවා “මොකද යකෝ තෝ බිරන්තට්ටු වෙලා” කියලා.
  
ගලය හොඳ හුස්මක් එහෙම අරන්, තත්පරේට වචන සීයක විතර වේගෙන් කර්ණ රසායන සුමිහිරි වදන් ටිකක් යොදාගෙන තත්පර හතළිස් පහක් වැනි කාලයක් තුළ ආයෙම ගැටයාට පින් දෙන්න ගත්තා. බැනල බැනල ඉවරවෙලා මූ කියනවා.
  
ගැටයා තෝත් මහ #රි වැඩ තමා කරන්නෙ, සෞඛ්‍ය පොතේ පිටකවරෙ අස්සෙ තමා බල්ලො අර පත්තරේ හංගලා තිබ්බෙ. තව ඩිංගෙන් මාට්ටු වෙනවනෙ!!!”
😠😠😠😡😡😡😣

කොහොමහරි ඒ වෙලාවෙ ඒක කියද්දි ගලයගෙ මූණෙ ඇඳිච්ච ඒ ඉරියව්ව සහ වචන ටිකේ සංකලනය අපිව විනාඩි පහක් විතරම බිම දිගේ රෝල් වෙවී හිනාවෙන්න තරම් සක්තියක් දුන්න.

Friday, June 21, 2019

෴යදියාගේ පෙම෴



හෝරා කණුව හත් පාරක් හඬන උදේ
පිපි කුසුමක් ලෙසින් ඔබගේ උවන දිසේ
හෝරා කණුවෙ සෙවනේ ගිම් හරින මගේ
සිත් අරණෙහි තැනින් තැන මල් පොකුරු පිපේ

මා අසලින් යනෙන විට මද හස පානා
ඔය නෙතු කැල්ම ම මින්දද හී සර සේමා
පණහෙ සීයෙ නිල් කොළ නුඹ මට පානා
නුඹෙන් කසාපණ මා යදිනුව කෝමා

සාරිපොටේ නුඹෙ දැවටී එන පවනෙන්
මා උන්මත්තකව යයි හමනා මුදු පුස්ඹෙන්
එන්නට සිතත් දවසක නුඹෙ පසු පස්සෙන්
වාරු නැත මගේ පා යුග ඔබගේ මෙන්

හද කිති කවන දුටු දුටු වන සොමි දිසින
සිත තුළ නැගෙන සිතුවිලි පවසනු කෝම
නැති හව් හරණ හිසටද සෙවණක් කිසිම
වෙල් යායක වලිගය නැති ගොනු සේම

ඉඳු සැව් මෙනි නුඹත් නුබ ගැබ සරසවන
රුව විඳි නමුත් කෙදිනක හෝ හමු නොවන
සැනසෙමි ඉතින් රුව දැකුමෙන් මෙලෙස මම
අදටත් හෙටත් හෝරා කණු සෙවන යට

හුලං විස්කෝතු



මතක පොතේ පිටු දිගාරිද්දි ඉස්කෝලෙදි වගේම පිටදිත් වෙච්චි රසමුසු සිද්ධි හම්බ වෙනව. මේ කියන්න යන්නෙත් ඒ වගෙ එකක්. මේක මම O/L කරලා ගෙදර ඉන්න කාලෙ උන වැඩක්. අද කාලෙ වගෙ මහ පරිමාණෙට නැති උණාට ඒ කාලෙත් අමතර පන්ති යහමින් තිබ්බා. අට වසරෙ ඉඳන් ඕ ලෙවල් වෙනකම් ගණිතය ඉගෙනගන්න පන්තියකට යැව්වා මාව ඒ කාලෙ අපේ ගෙදරින්. අපිට උගන්නපු සර්ගෙ නම “සිරිපාල”. මගෙ ජීවිතේ හම්බ වෙච්චි හොඳම ගණන් ගුරුවරු දෙන්නගෙන් කෙනෙක්.😇😇 පන්තිය ටිකක් කම්මැලි උණාට ඒ සර් උගන්නන ඒව නියමෙටම තේරෙනවා. තිත්ත වෙලා තිබ්බ ගණිත විෂය ප්‍රසන්න ප්‍රණීත විෂයක් බවට පත් කරේ අපේ සිරිපාල සර්. සර් අසනීප වෙලා ගෙදර ඉන්නවා කියල අපෙ අම්ම කිව්වා, ඉතින් පරණ ගෝලයෙක් හැටියට සර් බලන්න යන එක යුතුකම නෙ.( මීට අවුරුදු ගාණකට කලියෙන් අපේ සිරිපාල සර් අපි හැමෝමව දාල නොඑනා ගමන් යන්න ගියත් සර් ගැන මතකය කවදාවත් මියැදෙන්නෙ නෑ අපෙ හිත් වලින්😔😔.)

ඉතින් මමයි මගේ හොඳම යාලුවයි යන්න කතා කරගත්තා සර් ව බලන්න යන්න. මගෙ හොඳම යාලුවගෙ ගෙවල් තිබ්බෙ අපෙ ගණන් සර්ගෙ ගෙවල් වල ඉඳලා කිලෝමීටර් හයක් විතර දුරින්. ඉතින් ඔන්න ගමන යන්න ලක ලැහැස්ති වෙලා මම ගියා යාලුවගෙ ගෙදර. මම උදේ ඉඳන් ලෑස්ති උණාට මූ තාම නිදි 😡😡😡😠. ඔහොම හිටුකෝ දෙන්නං තොට කියලා දෝතින් වතුර ටිකක් ගෙනිහිල්ලා ඇඳේ ඉද්දිම සිසිල් පැනින් උගෙ මුව දෝවනය කරලා යන්තම් ඇහැරව ගත්තා 😆😆😆😈. කටේ සද්දෙට පින් සිද්ද වෙන්න පැයක් වගෙ ඉතා කෙටි කාලෙකදි ඌව ලෑස්ති කරගන්න ඇහැක් උණා මට යන්තං😓. දැන් අපිට තියෙන ප්‍රශ්නෙ තමා මොනවද සර්ව බලන්න ගෙනියන්නෙ කියලා,මම යාලුවට කිව්වා කෝකටත් අම්මගෙන් අහලා බලමු කියල,🤓 එවෙලෙ අම්ම කුස්සියෙ උය උයා හිටියෙ. අපි දෙන්නම කුස්සියට ගිහින් අම්මගෙන් ඇහුව මොනවද එහෙ ගෙනියන්න ඕන කියල. ඉතිං අම්ම කිව්වා කෙහෙල් ඇවරියකුයි නෙස්ටමෝල්ට් එකකුයි ගෙනියන්න කියල.
පරක්කුත් වෙලා තිබ්බ නිසා අරූවත් ඇදගෙන මම ගෙදරින් එළියට බැස්ස උන්ගෙ අම්මට යන්නම් කියලා. එළියට බැහැල අඩි තුන හතරක් යනකොට යාලුවගෙ අම්ම මොනවදෝ කියනව මට ඇහුණා. මූත් ඩබල් එකේම “හා හා හරි හරි” කියාගෙනම ආව. ටවුමෙ කෙළවරක තිබ්බ අතුරු මිතුරු පළතුරු ලෑල්ලෙන් කාබයිට් නොගහපු කෙහෙල් තෝරන එක ගැන හිත හිතා හිටි මට මොකද්ද කිව්වෙ කියල ඇහුනෙ නෑ 🧐🧐🧐🤔. යාලුවගෙන් ඇහුවාම අම්ම මොකෝ කිව්වෙ කියල ඌ කිව්වා,මචන් අම්මා මොකද්ද හුලන් විස්කොතු කතාවක් කිව්වා කියල.
මමත් කිව්ව එහෙනං අවුලක් නෑ එයින් එහෙකුත් අරන් යං කෝකටත් කියල,

අපි දෙන්නා ඉතින් කෙසෙලුයි,නෙස්ටමෝල්ටුයි තව හුලං විස්කොතු එකකුයි අරගෙන යන්න පිටත් උනා,කොහොමෙන් කොහොම හරි ඉතින් සර් ට මාර සතුටුයි අපි ආපු එකට 😊😊😊,හැබැයි සර් ගෙ නෝනා අපි ගෙනියපු හුලන් විස්කෝතු එක දිහායි අපි දෙන්නගෙ කුප්ප මූණු දිහායි දෙතුන් පාරක් මාරුවෙන් මාරුවට බලනව මම දැක්ක. මට ඒක එවෙලෙ එච්චර ලොකුවට ගාණක් ගියෙත් නෑ ඉතිං.🤓🤓🤓

දැන් ඉතින් සර් ගෙ දුක සැප විමසලා, බලලා අපි ගියා යාලුවගෙ ගෙදර,යනකොට අම්මා බලන් ඉන්නවා,අපි ආපු හැටියෙම අම්ම අහනවා, "කෝ චූටි, හුලන් විස්කෝතු ගෙනාවද කියල" 😕😟😟😮😲😵
හත්වළාමයි!!!
එතකොටයි මටත් සිද්දිය මීටර් උනේ.
අම්ම කියල තියෙන්නෙ ගෙදර එනකොට හුළං විස්කෝතු එකක් අරන් එන්න කියල.😂😂😂
තාමත් හුලන් විස්කොතු දකිනකොට ඒ සිද්දිය මතක් වෙනවා......................
විලි ලැජ්ජාවෙ සන්තෝසෙ බෑ එතකොට.🤭🤭🤭
හුළං විස්කෝතු අරන් ලෙඩ්ඩු බලන්න යන්නෙ මොන හිපාටුවොද කියල අර සර්ගෙ නෝන ෂුවර් එකටම හිතන්න ඇති ඒ වෙලාවෙ.🤣🤣🤣😂😂😂🤣🤣🤣😂😂

මහා කලු සිංහලයා සහ පෝලෝ වන්නම





            මේ කියන්න යන්නෙ වළගම්බා රජ්ජුරුවො ගැන නම් නෙවෙයි. විසි එක් වෙනි සියවසේ මහා කළු සිංහලයෙක් ගැන. වෙනත් විදියකින් කියනවා නං අපිට ඉස්කෝලෙ නවය වසරෙ සිංහල උගන්නන්න ආපු සිංහල සර් ගැන. ඉගැන්නුව කිව්වට මේ පීරියඩ් එහෙකින් සියේට හැත්තෑ පහක් අසූවක් විතරම (ඊටත් වැඩිද මන්ද) ඉගැන්නුවෙ අර “මං පොර” කියල ජාතක කතාවක් තිබ්බෙ. අන්න ඒක! 

අපේ සර් ගැන පිටු විස්සෙ තිහේ සාහිත්‍ය විචාර ලියන්න තරම් දැනුමක් අපිට ඒ කාලෙ එතුමා ලබාදීල තිබ්බ. වැඩි හරියක්ම සිංහල පීරියඩ් වල අපි ඉගෙනගත්තෙ අපේ සිංහල සර් ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලියෙ ඒ ශ්‍රේණියෙ වාදකයෙක් කියන එක, එළි වෙනකම් බෙර ගහපුවා සහ දුෂ්කර පලාත් වල කරපු කියපු දේ තමා.😁😁😁

    මේ සර්ට ඒ අන්වර්ථ නාමය දීල තිබ්බෙ කලුම කලු පෙනුම සහ කතා කරන විලාශය නිසා වෙන්න ඕන. සුද්ද සිංහල වචන එහෙම යහමින් පාවිච්චි කරනවා කතා කරනකොට. ඒ වාග් විලාසය කොහොමද කියනවනං සමහර මිස්ලා ඔය සර්ට වැඩිය මූණ දෙන්න බයයි, ඇයි ඉතිං මොකක් හරි කට කැඩිච්චි කතාවක් හෝ උපහැරණයක් කියනව. ඔය නම සෑහෙන කාලෙක ඉඳන් වහරේ තියෙන එකක්. සිංහල සර් පට්ට සැරයි. පොඩි වරදටත් ඉතිං හොඳට සම්බුව හම්බු වෙනව. කොහොමහරි අපේ පන්තියේ එවුන් එකෙක් වත් මේ සර්ට පේන්න බෑ ඒ කාලෙ.


   සිංහල සර් කොච්චර සැරපරුෂ උණත්, මොන ජලගුටි දුන්නත් අපි ඉතිං අපේ පුරුදු අතෑරියෙ නෑ. ඒ කාලෙ සිංහල පෙළපොතේ තිබ්බ ටිබෙට් ජාතික එස් මහින්ද හිමියන්ගෙ “ලංකා මාතා” කියන කවි පෙළ. දවසක්දා සිංහල සර් පන්තියට ඇවිල්ලා අපිට ඔය කවි පෙළ තාලෙට කියන්න කියල කිව්ව. ඒත් එක්කම අපි දැක්ක අල්ලපු පන්තියට මිස් කෙනෙක් අපේ පන්තිය ගාවට ආව සිංහල සර්ව හම්බවෙන්න. ඔන්න ඉතින් සර් අපිට කවි කියන්න කියලා එළියට ගිහින් අර මිස් එක්ක කතා කරනව. දැන් ඔන්න එකපාරක් අර කවි පන්තිය කියලා ඉවරයි. දෙවෙනි පාරත් පටන් ගන්න හදන්නෙ අපි මේක.

 අපේ පන්තියෙ හොස්ටල් සෙට් එක හිටියෙ වෙනම වාඩිවෙලා එකළඟ.(හොස්ටල් සෙට් එකේ මාර එකමුතුවක් තිබ්බා ඒ කාලෙ. උන් රැස්වීමකට ප්‍රධාන ශාලාවට හරි නවරඟහලට හරි ගියාමත් වාඩි වෙන්නෙ එකට.)  මේ සින්දුවෙ එකෝ එක පටන් ගන්න මූලික වෙච්චි හාදය පස්සෙ අන්තරේ පෙරළිකාර නායකයෙක් උණා. බාගදා මේක ඌත් කියවනවා ඇති. මම නම් ගම් කියන්න යන්නෙ නෑ ඉතිං. ඔය කවි පන්තිය මෙන්න මෙහෙමයි තියෙන්නෙ.


“බෑ ඉවසන්නට බෑ ඉවසන්නට අම්මෙනි පෙම්බර                ලංකා
මා සිත ගින්නෙහි ලූ ලුනු පෙන් පුපුරන්නෙය කෝප       විකාරෙන්
ඈ සනසන්නට සිංහල ලේ ඇති සිංහල කොල්ලකු             අය්යෝ
දැන් උපදින්නෙම නැද්ද උපුල්වන්දෙව්රජුනේ ලක             රක්නා


ඔන්න ඉතිං දෙවෙනි කියවුම පටන් ගත්තෙ අඹයා,


“බෑ ඉවසන්නට බෑ ඉවසන්නට අම්මෙනි පෙම්බර               ලංකා....(ලංකා)
මා සිත ගින්නෙහි ලූ ලුනු පෙන් පුපුරන්නෙය කෝප විකාරෙන්....(කාරෙන්)
ඈ සනසන්නට සිංහල ලේ ඇති සිංහල කොල්ලකු         අය්යෝ...(අය්යෝ)
දැන් උපදින්නෙම නැද්ද උපුල්වන්දෙව්රජුනේ ලක          රක්නා...(රක්නා)

            අඹයත් එක්ක පන්තියෙ අනිත් උනුත් තාල අල්ලලා කවි කියත්දි හොස්ටල් සෙට් එකෙන් මේකෙ අන්තිම අකුරු තුන අනු නාද (Echo) කරනවා.(ඔය වරහන් ඇතුලෙ තියෙන්නෙ ඒ එකෝ එක) දැන් මේ ආතල් එක නැගලා යනවා ඔන්න. එන්න එන්නම සද්දෙත් ටිකක් වැඩිවෙලා අපි දන්නෙම නැතුව. පන්තියෙ අඟල් දෙකේ දෙකේ දැල් ගහල තිබ්බ ජනේලෙන් ඇතුළට මහා කළු සිංහලයාගෙ කැමරාව එල්ල උණා අපි දැක්ක එකපාරටම.

 ලොවෙත් දැන් මේ අපේ විගඩම ඇහිලා තමා බලන්නැත්තෙ. ඒ බැලුව කියල අපි සැලුනද? නෑ පිංවතුනි. කවියෙ ආතල් එක වැඩි කමට කවිය සින්දුවක් වෙලා ලාවට බෙර නාදෙකුත් පන්තියෙ කොහේදෝ කොනකින් මතුවෙන්න ගත්ත ඔන්න.  සිංහල සර් හිතුවෙ දෙපාරක් විතර පන්තිය දිහා බැලුවාම අපි බයවෙල අරක නවත්තයි කියල. මොන පිස්සුද, ඒ වෙලාවෙ ප්‍රින්සිපල් ආවත් නවත්තන්නෙ නැති සයිස් එකට ඒ ආතල් එක අපිව මත් කරලා තිබ්බෙ. දැන් ඉතිං සර් පන්තිය දිහා බලනවා, ආයෙම අර මිස් එක්ක කතා කරනව, ආයෙම අපි දිහා බලනව, මිස් එක්ක කතා කරනව. 


දැන් සර්ට අපෙ කටවල් වහන්නත් ඕන, ඒ උණාට අර වැදගත් කතාව නතර කරල එන්න හිත් දෙන්නෙත් නෑ. සෑහෙන වෙලාවක් කන් දෙකයි ඇස් දෙකයි එක්ක ඔට්ටු වෙලා බැරිම තැන රැවුලයි කැඳයි දෙකම බෑ කියල තේරුම් ගත්තු මහා කළු සිංහලයා කෙළගෙන ආපි පන්තිය ඇතුළට. එතකොටත් අර ගායන වාදන පෙර පරිදිම ගලාගෙන යනවා.


    පන්තියට ඇතුලු වෙන තැනම කෙළවරේ හිටි එකාගෙ මේසෙ උඩ තිබ්බ තඩි ගණන් පොතක් අතට ගත්තු සර් “සටස්, සිරිස් ,චහ්, දහ්!” ස්වරයෙන් ඉස්සරහම පේළියෙ හිටි හතර දෙනාගෙ ඔලුගෙඩි වලට අංක අනුව පිළිවෙලින් ආශිර්වාද කරනකොට තමයි පන්තියෙ එකා දෙන්න අර සින්දු කරපු කවියෙ මීහිරෙන් මිදිලා පියවි ලෝකෙට ආවෙ.


“තොපිට මං කිව්වෙ කයි කියන්න මිසක් කයි පහන්න නෙවෙයි යකෝ” වේරම්භ වාතයක් වගෙ ගර්ජනාවකින් පන්තිය දෙදරවාගෙන මහ කළු සිහළ නාදය පැතිරෙන්න ගත්තා.


“ඒත් එක්කම කට පියාගෙන ඉන්න බැරි කමට අපේ “අකා” (ඇකා නෙවෙයි ඈ)
“බුහ් හහ් හහ් හා...” ගාල හිනා උණා. මේක ටිකක් හයියෙන් ඇහුණා, මොකද ඒ වෙලාවෙ එකපාරටම පන්තිය නිශ්ශබ්ද වෙච්චි නිසා.
   මම හිතන්නෙ මේ වගෙ සිද්ධි අනන්ත වෙලා ඇති හැමෝටම. ඉඳල හිටලා පබ්ලික් ෆෝරම් එහෙක මොකක් හරි කට කැඩිච්චි කතාවක් හරි දෙපිට කැපෙන වචනයක් හරි කියනකොට ඒ මොහොතෙම වටාපිටාව හරි අමුතු විදියට නිස්සද්ද වෙලා යනවා. එහාපැත්තෙ ඉන්න එකාට විතරක් ඇහෙන්න කියල හිතාගෙන කියන දේ ගව් ගාණක් දුර රැවි පිලිරැව් දීගෙන ඇහෙනව. මම නං ඒ වගෙ කුජීත අවස්ථා වලට අනන්ත මුහුණ දීල තියෙනව. ඒක එදා අද කියල ලොකු වෙනසක් ඇත්තෙත් නෑ හැබැයි.
අකා ගෙ හිනාව ඇහිච්චි සිංහල සර්ට දැන් තවත් මළ.

 “මෙහෙ වර තෝ පරය”

 කියල ඉඳගෙන හිටි පුටුවෙන් නැගිට්ටලා ළඟට කැන්දලා ටොකු දෙකක් තුනක් ඇනල අකාගෙ හිස් කබලෙ ශක්තිය උරගා බලපු සර් කණත් වට දෙකක් විතර කරකෝලා අකාව පන්තිය ඉස්සරහට ගෙනල්ල කලු ලෑල්ලට එහායින් බිත්තිය බලාගෙන හිට්ටෝල තිබ්බ.


    ඔහොම තියලා පුටුවෙ හරි බරි ගැහිලා පන්තියට ජාතිය ඇමතීමකුත් කරල ඉතිං දැන් මහා කළු සිංහල උත්තමයා අර පැදි පෙළේ තේරුම කියනවා. අපි මීක් නැතුව අහගෙන ඉන්නව. ඔය අල්ල පනල්ලෙ පනිෂ්මන්ට් එකත් ආතල් එකට ගත්තු අකා අපිට පේන්න එක එක විකාර කරනව දැන් බිත්තිය දිහා බලාගෙන. ඔහොම ඉන්න ගමන් මිනිහ පන්තියට පේන්න දෙපරැන්ද වනන්න ගත්ත.(ඔව් ඔව් පුක තමා) 

ඉස්සර ටීවී එකේ පෝලෝ ඇඩ් එකක් ගියා මතකද වයසක සීය කෙනෙක් පෝලෝ එකක් කාල පස්ස වන වන අමුතු ඩාන්ස් එකක් දැම්මෙ. අකා දැන් ඒ නැටුම නටන්න ගත්ත. ගුරු පුටුවට පිටිපස්සෙන් හිටි නිසා සිංහල සර්ගෙ දර්ශන පථයට අකාව පේන්නෙ නෑ ඉතිං.


   සිංහල සර් කවියෙ තේරුම කියනවා, අකා ඉඳගෙන පෝලෝ වන්නම නටනවා. මේක බලාගෙන ඉන්න පන්තියෙන් “හිකි හිකි” සද්දෙ එනව. මේක ඇහුණ මහා කළු සිංහල තුමාට තේරුණා අරූ මොකක් හරි විගඩමක් නටනව කියල. එකපාරටම හැරිල සර් අකා දිහා බැලුව. ටිකක් වෙලා අකා දිහා බලාහිටි සර්ගෙ මූනෙ මාංශ පේශි වඩිග පටුන නටනවා අපි දැක්ක. එක පාරට පුටුවෙන් නැගිට්ට සර් අකා ගාවට ගියා. දැන් පන්තියම තක්කු මුක්කු වෙලා කට බලියගෙන බලං ඉන්නව ඊළඟට වෙන්න තියෙන බයානක සිද්ධිය ගැන හිතාගන්න බැරුව.

 දිග ඇරපු වටාපතකින් වේගෙන් පවන් සලන්නා වගෙ දිහ්! ගාල අතුල් පාරක් අකාගෙ කුඩාමොළේ තියෙන හරියට පතිත උණා. එහෙම්මම දිඩිස් ගාල කළු ලෑල්ල සිප ගත්තු අකාව පෙරේතයා පොළොවේ ගහන්න වගේ බිම පත බෑවුණා. දනිපනි ගාල නැගිට ගත්තු අකාට තවත් රසවත් කණේ පාරවල් දෙකකින් සංග්‍රහ කරනවත් එක්කම ට්‍රීඊ...............ඊං ගාල බෙල් එක වැදුණා අකාගෙ වෙලාවෙ හොඳ කමට.

 මේකට පහුවදා අපිව අල්ලගන්න සපථ කරපු සිංහල සර් දෙස් තිය තියා පන්තියෙන් එළියට බැහැලා යන්න ගියා.

***
ප.ලි.- මහා කළු සිංහලයා සබැඳි කතා පෙළ ඉවර නෑ, තව ඉස්සරහටත් තියෙනව.